Nog eens even terug in de tijd

Het updaten gaat maar langzaam - en op de bouwplaats is het momenteel ook heel kalm. Niet zozeer door het weer (binnen is er vanalles te doen), maar de kindervreugde laat momenteel weinig tijd en energie over om er volledige dagen mee bezig te zijn.

Twee jaar geleden was het wel andere koek - het najaar van 2006 was een drukke periode met het gieten van de betonkelder ("niet echt ecologisch" is nog een zwaar understatement), waarna het houtskelet kon geplaatst worden.

Na het uitgraven en het aanvullen, stonden daar op een mooie middag eind september een hoop betonmixers te drummen in het (doodlopende) straatje. Véél beton was nu eenmaal de enige manier om hier een kelder te plaatsen die ook nog zou blijven staan (dus niet zou opdrijven) - het adagio "leg de welfsels en de stenen erop" ging hier immers niet op.

De vloerplaat (40 cm dik) wordt gegoten, en na een nachtelijke polierbeurt ligt hij te glimmen.

Daarna nog de muren met twee kolommen erbij, wat metselwerk in eigen beheer, en we kunnen aan het "echtere" werk beginnen. O ja, aan de terraskant gieten we ook nog enkele sleuven (ook ettelijke m³ beton) waar ook nog een zestal kolommen op gaan komen. Eind november kan dan opnieuw aangevuld worden. De blauwe luchten laten een mooie nazomer zien.

Lang zou dat echter niet meer duren...

Maar dan kunnen we eindelijk aan het hout beginnen. Nadat de kelder is dichtgelegd (ttz de vloerbalken zijn geplaatst), wordt op 6 december 2006 tussen de regen en de buien door de eerste kolom geplaatst - zover staan we dan toch al...

Een beetje modder gooien

Nadat m'n hoopje klei al zo'n jaar ligt te rusten, heb ik er het voorbije weekend dan eindelijk toch de eerste wand mee bewerkt. Ik probeer de "clay slip" methode uit - een kleisuspensie (met een textuur van dikke room) wordt tegen de strobalen wand gespoten en die zal als een soort "primer" dienst doen voor de volgende leemlagen.

Eerst moet ik natuurlijk de klei, die in stevige blokken ligt, letterlijk en figuurlijk klein krijgen. In wat plastic kuipen laat ik de klei wat weken, ga er dan met een stevige mixer tegenaan, nog wat laten weken en fijn mixen, en uiteindelijk is het fijn genoeg om het door een zeef te gieten.


Even aan de zeef schudden en de brokjes (waaronder heel wat pyrietsteentjes) blijven achter. Altijd wat werk om de zeef terug proper te krijgen - die klei kan natuurlijk niet weten dat dit draadnet een zeef is, en geen wapeningsnet van een bepleistering...

Maar na een aantal emmers zeven geraakt die mortelkuip dan toch gevuld met een lekker smeuïge kleipap.

Dan m'n spuitpistool ("drywall texture gun" staat op de verpakking) erbij gehaald, de compressor aangekoppeld en met een bang hartje richt ik op de muur.



Maar ja hoor, zoals Raymond ook al zong, "het ging verbazend goed vooruit" (tiens, in dat liedje had hij het ook wat neerbuigend over de Vlaamse klei - ik weet nu toch wel beter). Op minder dan een kwartiertje is de eerste wand van ruim 3 m breed voorzien van een grijze laag Boomse klei. Twee emmers van zo'n 20 l gaan erdoor. De meeste tijd kruipt nog in het afplakken van de ramen en deuren (en het klaarmaken van de kleipap natuurlijk). Voor volgend weekend voorzie ik dan maar om zoveel mogelijk muren van die eerste laag te voorzien. Kwestie van al een eerste bescherming te hebben van het stro vóór het te laat wordt deze herfst (en daarbij nog wat spektakel te kunnen bieden aan de strobalenrouters).

intermezzo

Nog maar pas een blog begonnen - en het ligt al voor twee weken stil...

Maar met Thijmen die op de wereld is gekomen (18 september) is de activiteit op de bouwplaats even op een laag pitje gezet.

Ondertussen proberen we terug op dreef te komen - een beetje geholpen door het mooie weer van de laatste dagen. Bedoeling is om na het buitenpleisterwerk de rest van het stro vóór de winter van een eerste beschermlaag te voorzien. In plaats van direct een stro-leem mengeling op te brengen, ga ik proberen om eerst een laagje klei (waarvan ik hier ook een camionlading heb liggen) met een compressor-spuit aan te brengen. Daarvoor moet ik wel de klei (momenteel stevige, plakkerige blokken) bewerkbaar maken. Het eenvoudigst lijkt me om die brokken te laten weken, met een mixer fijn te maken, om te eindigen in een soort van dikke "chocomelk".

Daarnaast probeer ik ook de muren zo goed mogelijk klaar te maken: strobalen trimmen met een kettingzaag (lijkt me toch iets vlotter te gaan dan een heggeschaar), en hier en daar ook nog de houten balken - die wat teveel naar binnen uitstaken - wat afkappen. De sporen van de houtbeitel maken er een ruw oppervlak van, wat hopelijk nog positief is voor het hechten van de klei.

2 jaar geleden - dag op dag - we beginnen te graven

Aangezien m'n blog nogal laat aansluit bij m'n bouwproject, zal ik af en toe ook eens teruggaan in de tijd. En vandaag exact twee jaar geleden werd de eerste serieuze "spade"steek in de grond gestoken. Zolang zijn we dus al bezig...

12 september 2006 - in alle vroegte is Marcel beginnen graven. Eventjes wel wat spannend - hoe diep gaat hij "de vaste" tegenkomen. Uit een vroegere grondboring, de sondering en de droogzuiging bleek het zowat rond de drie meter te liggen.

Vrij vroeg is daar echter al mooie witte zand te zien en met een gerust gemoed ga ik ontbijten.

Als ik terugkom, blijken we echter te vroeg gejuicht te hebben - die zandlaag was maar een halve meter dik, met daaronder opnieuw een even dikke laag veen - en dan pas definitief de zandlaag waarop we kunnen funderen. Het wordt dus enkele tientallen cm dieper dan gepland, dat moet eerst aangevuld worden met gestabiliseerd zand of puin, en dat kan pas binnen een dag of tien ingepland worden.

En na het uitgraven merk ik dan ook nog van die helderblauwe plekken op tussen de zwarte grond. Lijkt me weinig natuurlijk te zijn en vrees voor één of andere historische vervuiling. Gelukkig kan een collega-geoloog me geruststellen: binnen enkele seconden nadat ik hem een brokje heb laten zien, is zijn diagnose "vivianiet": een ijzerfosfaat-verbinding, blijkbaar een courant voorkomend mineraal in ijzerrijke veengronden met permanent hoge grondwaterstand (en dus afgesloten van de zuurstof). Dat ijzer was al duidelijk geworden bij de droogzuiging - de ganse beek had een mooi roestbruin kleurtje gekregen.

Eindelijk gestart - nu ook op het web

Na zo'n twee jaar "in real life" bezig te zijn, heb ik toch maar eens de stap genomen om ook een blogje te starten over het strobalen huis waar ik al die tijd al mee bezig ben. D'r valt veel over te vertellen, en via deze weg hoop ik alle bekende en nieuwe geïnteresseerden wat op de hoogte te houden van de vorderingen, mijn eigen ideeën, vragen, anekdotes,...

Hierbij alvast een foto van vorige week, toen de eerste laag van de buitenpleister is aangebracht (volgend jaar de afwerking). Wat er allemaal aan vooraf ging, komt in de volgende bijdragen aan bod.